Friday, October 8, 2010

रूठ्ग्या म्हारा रामजी

भगवान है. आ सुणी है.


बात-ख्यात इतिहास में.

पण म्हे सेन्दे देख्या है.

भगवान ने म्हारे

बापजी रे रूप में.

वाऱी छतर छाया

में पलयो, मोटो विहयो.

मनचाही रळी पूरी!

वारे राज में.

आज वाऱी ओळयू में

नेण भर भर आवे.

कुण देवे ओळमा?

कुण देवे साची सीख?

म्हारो रू रू है

वारो करजायत.

विधना रो ओ किस्सों

विधान?

म्हे अभागो

नी दे सक्यो

वाऱी अरथी रे खान्धो!

जीवण भर जीवा-जूण

सू जूझता

परिवार री खेतरपाळ

ने आपरो धरम मान

बगता रेया

जीवण -जुध रे मारग.

कुण करेलो पूरी

म्हारी हरेक जिद्द?

कुण म्हारी हूंस बधावेला?

कुण म्हने उजड़ मारग

बेवण सू रोकेला?

रूठ्ग्या म्हारा रामजी.

म्हारे सू.

विनोद सारस्वत,
बीकानेर.

आखड़ी उदाळ खेमली!

भाषा छोडी, बेस छोड्या
रीत-रिवाज जात-समाज रा. .
नूवा बेस धारया
नूवे जमाने री चाल रा.
मदमाती चाल धारी
जोबनियो गरमाती चाली.
चूनगरा री हेली सामी
झाला सू बुलाती छेली
भर जोबन मे आंटी
आखड़ी उदाळ खेमली
लाज-सरम खूंटी टाँगी.
जोबनियो लूंटाती चाली.
चूनगरा रे छोरे साथे.
भाजगी उदाळ खेमली.
माइत्डा रोवे माही-माही.
कर-कर ख्यात जूने
जमाने री!
काई इस्सी हवा
चाली?
एक चूनगर एक बाम्णी
ने टोळी मे सू टाळली
जीव्त्डा हाँ,
मरये सरीखा
इस्सी उदाळ घर मे आई
हुवी घर हाण जग हँसाई
कोइ पुन्याई
आडी नी आई
जद आपे कीधा
कामडा!
किण ने देवा दोस?
विनोद सारस्वत,
बीकानेर.